De Playlist #68: henk kanning

Iedere maand 15 nieuwe tracks in de playlist. Uitgekozen door één van de heren of andere relaties van de Stookhoksessies. Het kan alle kanten op.

Een ode aan ‘The’ door Henk Kanning

Een kleine inleiding hoort wel even bij deze playlist. Voor het gemak gaan we even terug naar het begin van de 00’s. Elke maand (of was het tweewekelijks?) haalde ik braaf mijn exemplaar van de NME bij boekhandel Waanders in Zwolle. Ongeveer elke nieuwe band die het nieuwste snoepje van de week was begon met ‘The’ het gros klonk hetzelfde en het merendeel zijn we inmiddels al lang weer vergeten. Recent ging ik opruimen, kwam een stapel NME’s tegen en moest weer denken aan ‘The’ en vond dat een mooie aanleiding voor deze playlist. Want een playlist is extra mooi met een the(ma). Het is een lijstje geworden die erg hangt op de DJ sets die ik tussen 2004 en 2009 draaide, met voor toen, verse ‘The’ bands aangekleed door lekkere classics!

The Libertines – Don’t Look Back Into The Sun
Eentje voor de echte fans, want stond niet op een album. Single van de week in de NME en alleen uit op 7 inch. Hoog op mijn lijstje tijdens mijn tripjes UK  maar helaas nooit kunnen aanschaffen. 

The Moldy Peaches – Who’s Got The Crack
De band van Kimya Dawson en Adam Green, legendarisch op Metropolis en een cultstatus in mijn vriendengroep. Hun debuutalbum is fantastisch maar sneeuwde onder. Waarom? Hun releasedatum van 11 september 2001.

The Blood Arm ft Anais – Do I Have  Your Attention
Als The Strokes in Los Angeles waren begonnen hadden ze geklonken als The Blood Arm. Een samenwerking met de zwoele Anais zorgde voor mijn aandacht. Jarenlang vaste prik in DJ-sets van de twintig jaar jongere DJ HNK.

The Cramps – Human Fly
Ideaal in een DJ set, met The Cramps kon ik altijd een bruggetje bouwen tussen ‘oud’ en ‘nieuw’, de sample is super aanstekelijk maar dat bewijzen de broertjes DeWaele van Soulwax uitstekend in hun As Heard On Radio Soulwax part 2, sinds kort ook uit op vinyl.

The Strokes – New York City Cops
Uiteraard een track van het debuut Is This It. Deze track was in de USA een tijdje een tikkeltje beladen want het album kwam vlak na 11 september 2001 en bevat het zinnetje "New York City Cops, they ain't too smart". Werd een tijdlang live niet gespeeld maar blijft voor mij de ultieme track op Is This It.

The White Stripes – Jolene
23 november 2001, The White Stripes stonden in VERA in Groningen en bliezen me omver. Jolene was het derde nummer in de set en stond nog niet op een album. Alleen een B kant op een 7 inch. Tijdens de show werden opnames gemaakt die inmiddels zijn opgepoetst en te beluisteren via de website van VERA. Stukje tijdreizen. Misschien toen wel de ultieme ‘The’ band.

The Von Bondies – C’mon C’mon
Net als The White Stripes afkomstig uit Detroit. Frontman Jason Stoltenheimer kreeg ruzie met Jack White, het werd met de vuisten uitgevochten, Jason Stoltenheimer verloor maar werd wel beroemd met de foto van zijn bloedende neus en een blauw oog. Kansloze ruzie tussen twee alfamannetjes. Wel een heerlijk liedje en inmiddels 27 miljoen plays. Dat doet pijn bij Jack White.

The Rakes – Strasbourg
Postpunk uit Engeland. Te gekke band en te gek nummer maar als we niet uitkijken over een paar jaar vergeten en dat zou jammer zijn.

The Thermals – No Culture Icons
Ook hier: ‘als we niet uitkijken over een paar jaar vergeten en dat zou jammer zijn.’ De band bracht hun platen uit op het kwaliteitslabel SubPop en gaf een geweldige show tijdens de Valkhof Affaire in Nijmegen. Helaas niet zo steady, op persoonlijk vlak en muzikaal.

The Stooges – I Wanna Be Your Dog
Mogen niet ontbreken. En als ik dan toch van de gelegenheid gebruik mag maken, check dan de film Gimme Danger van Jim Jarmusch weer eens. En mocht je niet van televisie houden: de soundtrack is ook waanzinnig.

The Jesus And Mary Chain – Just Like Honey
Muzikaal misschien een klein beetje een vreemde eend in de bijt tussen de rauwere bands maar mag niet ontreken. Psychocandy draaide ik thuis grijs. Just Like Honey was perfect om tijdens een DJ set even in BPM te zakken.

The Last Shadow Puppets – Sweet Dreams, TN
Omdat The Rascals nog niet op Spotify staan en de band van Alex Turner niet met The begint. Last Shadow Puppets = Alex Turner van Arctic Monkeys en Miles Kane van The Rascals. Een bombastische versie van beide bands maar zo goed. Tikkeltje kitsch. Maar ik hou er zo van.

The Velvet Underground – I’m Waiting For The Man
Mocht ik ooit in een televisieprogramma met Rob Kemps zitten (de kans is vrij klein) en hij vraagt mij welke plaat ik mee neem naar een onbewoond eiland dan kies ik voor The Velvet Underground & Nico.

The Raveonettes – Ode To L.A
Een van de beste shows die ik in de 00’s zag, The Raveonettes tijdens Roskilde 2005 in thuisland Denemarken tijdens het hoogtepunt van hun roem. Diep in de nacht. En passant wisten ze niet alleen op Pretty In Black, hun doorbraakalbum, Moe Tucker van Velvet Underground te strikken, ze namen haar ook mee naar Roskilde. Momentje wel. Die raspende stem in Ode To L.A, dat is Moe Tucker.

The Faint – I Disappear
Ook voor The Faint ligt het gevaar op de loer dat ze vergeten gaan worden en dat is jammer. Deden het waanzinnig goed op de dansvloer maar zaten op het Saddle Creek label van Conor Oberst (Bright Eyes) wat ze misschien wel het verkeerde stempel gaf. Kunst of kitsch? Ik ben er twintig jaar later nog steeds niet helemaal uit.

HENK KANNING

Veelzijdige Zwollenaar die je zou kunnen kennen als (radio) DJ in Zwolle (o.a. Hedon) en ver daarbuiten (KINK, Down The Rabbit Hole, Dauwpop, Lowlands).  Van 2008-2011 bij alternatieve radiozender Kink FM en was vaste presentator van het programma New Music.

In 2009, 2010 en 2011 was hij genomineerd voor de AVRO Gouden RadioRing

Tegenwoordig draait Kanning vooral in het clubcircuit. Sinds 2011 is hij onderdeel van de vaste waarde van het dj-project Sabotage in Zwolle. Ook maakt hij een wekelijks programma voor Pinguïn Radio.

Volg hem hier!