Iedere maand 15 nieuwe tracks in de playlist. Uitgekozen door één van de heren of andere relaties van de Stookhoksessies. Het kan alle kanten op.
‘Synesthesia is a perceptual phenomenon in which stimulation of one sensory or cognitive pathway leads to involuntary experiences in a second sensory or cognitive pathway.’ (bron: wikipedia)
Ik kan me niet herinneren dat het ooit anders was:
Woensdag was overduidelijk een geel-oranje dag.
De 12 maanden bevonden zich consistent in de 3 dimensionale ruimte om me heen; mijn geboortemaand april bijvoorbeeld links voor me ter hoogte van mijn navel.
En het cijfer 6 had de karaktereigenschappen van een ongemakkelijke pre-puber en was altijd grijs-blauw en een beetje fluwelig.
Maar met geluid overlapten mijn zintuigen altijd sterker.
Muziek luisteren voelt als rondkijken in een andere wereld, vol abstracte vormen, kleuren, texturen en bewegingen.
Alles zo consistent aanwijsbaar en voelbaar in de ruimte om mij heen als onze fysieke wereld.
Dat niet alle mensen rondlopen met samensmeltende zintuigen die continu ‘aan’ staan, weet ik pas sinds vorig jaar, toen ik werd uitgenodigd mee te doen aan online wetenschappelijk onderzoek op dit gebied.
Volgens de laatste schattingen heeft ongeveer 4% van de wereldbevolking een vorm van synesthesie.
Sommige mensen ‘zien en voelen’ geluiden en muziek, zoals ik. Andere mensen ‘proeven’ woorden of kennen onwillekeurig specifieke karaktereigenschappen toe aan abstracte concepten, zoals letters en cijfers.
Mijn ‘vrolijke afwijking’ heeft ervoor gezorgd dat ik al 15 jaar als video vormgever werkzaam ben in de muziekindustrie; ik maak video shows en artwork voor muzikanten.
Voor de Stookhoksessies mocht ik een lijstje samenstellen.
Ik koos voor nummers die me niet muzikaal, maar juist visueel beïnvloed hebben.
Per nummer zal ik samenvatten wat er, naar mijn bescheiden opinie, zo beeldend is aan dit nummer.
En wie weet ontdek je de synestheet in jezelf en kunnen we samen de 4% opschroeven!
‘Break & Enter’ - The Prodigy
Ik was ongeveer 12 toen deze plaat uitkwam. Honderden keren heb ik ‘m op mijn zwarte Sony Discman op repeat gezet om de opeenstapeling van de samples opnieuw te ‘zien’.
Ik wist het zeker; ooit zou ik videoclips maken, zoals op MTV.
‘Higher State of Consciousness’ - Wink
Nog een guilty pleasure uit de 90s!
Als techno-hippie kon je destijds natuurlijk niet een dansje op de Love Parade overslaan, dus reed ik op veel te jonge leeftijd met mijn toenmalige vriendje naar Berlijn. Dit was een van de nummers die is blijven hangen, waarbij ik keurig drugsvrij intens visueel kon trippen.
‘Pretty Vacant’ - The Sex Pistols & ‘Black Lung’ - Rancid
In deze tijd luisterde ik ook veel oude Britse en nieuwere Amerikaanse punk, omdat de rauwheid van de muziek zo lekker klopte met de plaatjes op de hoezen.
Zoals deze muziek klinkt (rauwe randjes, stoffige, onverzadigde klanken/kleuren), maak ik nog steeds het liefst mijn visuals.
‘It’s Nobody’s Fault But Mine’ - Blind Willie Johnson
Wanneer ik rauwe, monochrome visuals wil maken, bijvoorbeeld voor hardtechno of op skatedecks, dan zet ik graag korrelige blues-nummers op, zoals deze.
‘The Rip’ - Portishead
Dit is een speciale voor me, want met dit nummer gebeurt iets geks op synesthetisch gebied, waardoor ik vermoed dat zangeres Beth Gibbons ook muziek ‘ziet’.
De gitaar-melodie klinkt als een plakkerige, bobbelende rivier van zwarte olie.
Vanaf 2:12 komt uit die zwarte massa een vlak lichtgrijs korrelig asfalt diagonaal omhoog.
Maar dan zingt Beth iets tegenstrijdigs:
‘Wild, white horses
They will take me away’
Dit is zo’n tegenstelling met wat ik denk te zien in de muziek!
Maar als je de twee beelden over elkaar zou leggen; witte paarden die zich uit die plakkerige olie massa omhoog worstelen via de grijze plaat asfalt. Wow, wat een visueel spektakel!
De titel (‘The Rip’ - de scheur) benadrukt nog een keer tegenstelling en maakt dit voor mij een ultiem kunstwerk dat ik tot mijn grote verdriet aan niemand kan laten zien.
‘Appletree Cinnabar Amber’ - The Fireman
Een titel met een smaakje en twee kleurtjes?
Kom op, deze mannen maken muziek met al hun zintuigen, al dan niet chemisch versterkt ;-)
The Fireman is een samenwerking tussen Paul McCartney (The Beatles) en Martin Glover (Youth) en de muziek die op deze albums staat is voor iemand als ik pure eyecandy.
De manier waarop ze hun muziek opnamen is multisensorisch en intuïtief:
‘I'd bring down all these poetry books or play him some really old traditional folk music and say, 'Listen to this story and see if you can write some words.' Or I'd go, 'Take these poems and just pick out five words on that page and write a line out of those. (Laughs) And you've got 10 minutes!' And he did it!
— Youth (Martin Glover)’ (bron: wikipedia)
‘Open Eye Signal’ - Jon Hopkins
Voorbijtrekkende kort gesnoeide graslandschappen in pastelblauw en zalmroze met half gesmolten sneeuwvlakjes. En een zonnetje dat af en toe achter de wolken doorbreekt.
Heerlijk.
‘Stargaze’ - Xavier Rudd
Oeh, die didgeridoo halverwege klinkt precies zoals de bast van een boom aanvoelt!
‘376 - Storung’ - Jawtooth
Jawtooth is een producers duo waar ik af en toe mee mag samenwerken.
Hun muziek heeft me altijd visueel aangesproken, vanwege de contrasten tussen fluweelzachte synths, bolle, gladde beats en ruwe claps. Dit past goed bij het soort vormgeving dat ik fijn vindt om te maken.
‘Kalemba (Wegue Wegue)’ - Buraka Som Sistema
Deze dance act is een smeltkroes van verschillende culturen met een sterke invloed van de Angolese kuduro muziek.
Als ik deze track hoor dan zie ik in de beat laagjes dun zilverpapier. De melodie klinkt als vormen die ik associeer met de gekleurde kommetjes van recycle plastic die in West-Afrika veel worden gebruikt.
Op de een of andere manier klopt het in mijn hoofd volledig.
‘Sama Doma - Forward Strategy Group Remix’ - Lag
De stem is lichtgrijs-zilver en de beat eronder bestaat uit donkergrijze klinkertjes.
Lekker minimalistisch en een prachtig beeld.
‘Charger’ - Gorillaz, Grace Jones
Bij de Gorillaz kan ik het niet helpen, elk nummer is een visueel spektakel.
Dat beeld belangrijk is voor Damon Albarn en zijn uitgebreide club samenwerkende artiesten is algemeen bekend; elke show is nadrukkelijk voorzien van een visuele verhaallijn en characters, welke buiten de show om hun leven voortzetten.
‘Never Know’ - De Sluwe Vos, Sjamsoedin
Laagjes.
Lekker veel transparant wapperende gele en rode laagjes, over een paars-grijs wollen dekbed.
‘Split the Atom’ - Noisia
In de muziek van Noisia gebeurt visueel zo veel dat ik snap dat het populaire filmmuziek is.
OVER LOTTEZ.
LotteZ Productions is een klein ontwerpbureau van Lotte Zuijdwijk, in co-creatie met andere gerespecteerde kunstenaars in het veld.
Sinds 2005 ontwerpt ze de visuele kant van muziek en andere 'immersive' ervaringen.
Dit zijn onder andere show visuals voor internationale artiesten, special effects voor escaperooms, musicvideos, projection mappings, artwork voor platenmaatschappijen, merchandise en videokunst.
Kijk voor meer informatie op https://www.lottez.com/