De Playlist #21:
Inge Janse

Iedere maand 15 (voor deze ene keer 24) nieuwe tracks in de playlist. Uitgekozen door één van de heren of andere relaties van de Stookhoksessies. Het kan alle kanten op.

Ik ben, denk ik, officieel een biculturele muziekliefhebber. Tijdens mijn jeugd begin jaren '90, kreeg ik als tienjarige ex-Genesis-fan (je moet wat) van mijn broer elektronica met de paplepel ingegoten (en dan vooral de opruiende variant, variërend van de eerste releases van The Prodigy tot gabber-mixtapes uit Parkzicht), terwijl mijn buurjongen annex neef me introduceerde in de wereld van Guns 'n Roses, Metallica en Gorefest (de kenner merkt op dat het op beide fronten snel escaleerde). 

Sindsdien ben ik altijd beide domeinen blijven liefhebben. Zelfs toen de vele culturele stromingen van de puberteit me vereisten om kleur te bekennen ("ben je nou een alto of een gabber?"), bleef ik vol goede moed de ene dag een Thunderdome-longsleeve dragen, en de andere mijn geliefde Dissection-trui. Heerlijk warm was die laatste trouwens, alsof de hel erin geweven zat. 

Het leek er lange tijd op dat de metal uit mijn bloed zou verdwijnen, onder meer vanwege mijn journalistieke werk voor de beats-redactie van KindaMuzik en de oprichting van Eclectro, een collectief weblog over elektronische muziek. Want terwijl elektronica zich maar constant opnieuw bleef uitvinden, verzandde metal in een moeras van eenvormigheid en voorspelbaarheid. 

Maar toch bleef er iets knagen zonder metal. Want hoe hard sommige electronica-acts ook beuken, zo intens als een Scandinavische melodeathmetalband wordt het in de regel nooit. Ik begon weer vaker naar metalpodium Baroeg in Rotterdam te gaan, abonneerde me via Spotify op een handvol new-metal-releases-lijsten, en maakte me het domein weer eigen. Dat culmineerde vorig jaar in de vervulling van een lang gekoesterde droom: een eigen radioprogramma over metal, Dood & Verderf, op het Rotterdamse Operator Radio. Ik durf daarom officieel en onomwonden te zeggen dat ik bimuzikaal ben. 

Deze playlist voor de Stookhoksessies is de auditieve neerslag van deze hybride liefde. Ik heb een handvol elektronicatracks uitgezocht die zich geweldig zouden lenen voor een metal-versie, zowel qua intensiteit als gebruikte synthesizers. Beukende drum 'n bass (Bad Company, Total Science) vormt in mijn hoofd een geweldig recept voor superdikke deathmetal, de grime van Wiley en de Vitalics electro transformeer ik met liefde naar een nu-metal-festivalbanger, Skrillex door de metalverhakselaar moet wel emocore opleveren, en Noisia...Noisia is gewoon metal, maar dan met synthesizers.

De lijst bevat naast absurd opruiende elektronica ook tracks die schaamteloos het beste van twee werelden combineren, zoals The Prodigy, Servants Of The Apocalyptic Goat Rave (een project van Bong-Ra, als voormalig bassist van doommetalact Celestial Season het icoon bij uitstek van deze bimuzikaliteit), Igorrr (die nog een stap verder gaat en het predicaat omnimuzikaal verdient) en The Browning (metalcore is de hel, EDM is de hel, maar de combinatie van die twee kan dus toch EEEEPISCH KICKE! zijn). 

Ik weet niet of 'genieten' de juiste wens is tijdens het luisteren naar deze lijst. Ik zou eerder zeggen: hak eens wat bomen om, ga met de frees aan de slag in het gewapend beton, breek wat asfalt met blote handen, of bezorg de wereld haar welverdiende apocalyps. Met deze platen wordt dat een eitje.

Inge Janse (1981) is zelfstandig journalist, lanceerde en bestierde ooit het dance-platform Eclectro, maakt het metalprogramma Dood & Verderf, recenseert en jureert elektronische acts voor de Popunie en de Grote Prijs van Rotterdam, en haalt op Twitter zijn krenten uit de releasepap.